Snel even Siem Reap

Et voila, we leven nog: Lao Airlines bracht ons veilig naar Cambodja na traditioneel uitgestempeld te zijn uit stempelminnend Laos, Aangekomen in de culturele hoofdstad: Siem Reap. Aankomst: eerst visum regelen. Stempels: een rij met een slorige 10 beambten: paspoort en 20 Dollar inleveren bij de eerste en dan gaat het paspoort van hand tot hand, eenieder zet een ander stempel, streepje, bladert of vouwt er iets in (hoezo automatisering) en 10 minuten later kan je bij de 10de op rij je bewijs van eigen identiteit weer ophalen, een plakplaatje en een hoop stempels rijker. Dan moet je nog door de douane, een dame, een hoop stempels, hier wel een computer met webcam om mijn boeventronie te vereeuwigen. En jawel, je bent Cambodja binnen. Tasje pakken en chica's regelen (mwoa). Al in de kist 2 Australische deernes gespot, dus sociabel als we zijn ze aangeboden een taxi naar het toeristenghetto te nemen. De taxichauffeur maakte het karwei af door ons een offer te maken (je raadt het al) dat moeilijk te refusen viel: een tochtje naar Ankor Wat de dag erop (goh, waarom zouden we anders naar Siem Reap gekomen zijn). Aldus erin gestonken en hotelletje geregeld. De middag hetb uitermate saaie maar met cultureel geintereseerde doorspekte dorp verkend, de avond onze 2 Aussies beter leren kennen tijdens een diner voor 4 gevolg door loungen voor 4. Intussen is mijn systeem dusdanig gewend aan de constante vergifteging van Malarone, dat de hoofdpijn wegblijft, zelfs na consumptie van cocktails (hoihoi). Aldus het systeem getart en gezelligheid troef laten zijn.

De dag erop per taxi naar het nabijgelegen tempelterrein: Ankor Wat. Dat is een enorm terein met verschillende tempelcomplexen, waarvan de meest bekende, je raadt het al, Ankor Wat is. Een dagtocht biedt de mogelijkheid een redelijk deel van deze cultureel verantwoorde steenhopen te aanschouwen, fraaie steenhopen dat wel. Ondanks dat het concept van cement al bekend was voor 1000 na Christus in deze regionen, heeft met toch niet de moeite genomen dit handige smeerspul te gebruiken om te zoregn dat de steenhopen hier en daar wat verzakkende zijn. Wel wordt er driftig gerenoveerd om er een nog groete toeristentrekpleister van te maken. En zonder gekkigheid: dat is de moeite. Zeker als je bedenkt dat Angelina Jolie in haar strakke alter ego Lara Croft daar rondgerend heeft in haar zeer realistische avonturen in Tomb Raider. Helaas zijn de gouden schatten er niet meer, op een enkele Boeddha na.

Nette jongens als we zijn, stukkie wierook geofferd aan de Boeddha, stukje Dollar aan de wierook verkoper, voor ieder wat wils. En zo wat rondgeslenterd door de (deels door enorme bomen overgroeide (jaja, ook weer fraaien kieken geschoten, kom maar bekijken in Boston)tempelcomplexen. Persoonlijk hoogtepunt (letterlijk en figuurlijk) was een kletspraatje met een jonge monnik ergens hoog in de Ankor Wat tempel: de jongen wou heel graag Engels oefenen met ons. Mooi ook om te zien hoe zijn broertje en zijn student (die hij sansriet leerde) bewonderend keken hoe hij Engels met ons sprak.

De avond de Aussies gelaten en romantisch met ons tweenen gaan eten. Dat soort dingen duren natuurlijk nooit lang, binnen no time zaten twee uitermate gezellige (voor 1 zelfs in de ruimste zin van het woord) Briste dames naast ons, met wie we nog naar onze loungeplek van de avond ervoor teruggekeerd zijn. Helmers testosteron begint ook op te spelen, want met name hij zet momenteel in op vervolgdates. Dus e-mail uitgewisseld en gaan pitten.

De dag erop waren we wel klaar in Siem Reap en werd het tijd voor de hoofdstad: Phnom Penh. Deze opgezocht per uitermate comfortabele bus. Enige minder comfortabel aspect aan de bus was de schetterende televisie die Cambodjaanse karaoke speelde, de ene hit na de andere, uiteindelijk gevolgd door een soort van comedy, een mix van Bassie en Adriaan (goh, wie zou de boef zijn) en de Dikke en de Dunne. Na al deze hilariteit kwamen we net na zonsondergang aan in een donker Phnomh Penh!