Pauperig Phnom Penh

En ja hoor: gelukkig stonden er al rijen vrienden klaar toen de bus het donkere straatje inreed dat doorging voor Busstation. Over de tassen heengedoken, afscheid genomen van de Aussies (die met ons in dezelfde bus waren afgereisd naar de Cambodjaanse hoofdstad) en afgewacht terwijl Helmer zijn move maakte bij een fraaie Francaise. Een afspraak voor de volgende dag en emailadres (Helmer dan)rijker op zoek gegaan naar een guesthouse. Het tweede dat we aandeden had al een schitterende kamer voor ons en dus zat een intensieve reisdag (lam in de bus zitten) erop. Hapje eten in een tent met knoertharde muziek: dit deed me denken aan een berichtje dat we een paar dagen daarvoor hadden gelezen in de Vientiane Post onderweg naar Cambodja: in Laos moedigt met nachtclubeigenaren ertoe aan om muziek voor de 'ouderen' te spelen om jongeren te ontmoedigen er te komen, zo krijg je je economie wel op poten ja...

De dag erop was het tijd om inzicht te verwerven in het schrikbewind van Pol Pot, een wat minder vriendelijke vriend die in Cambodja de gehele intelectuele toplaag heeft uitgemoord om het volk onwetend te krijgen. Het uitmoorden werd soms voorafgegaan door een uitermate onaangenaam gevangenisbezoek in de S21 gevangenis en deze was te bezoeken. Zou oorspronkelijk de eerste date van Helmer en de Francaise zijn, maar het wicht kwam niet opdagen. Naja, zou zowiezo geen geschikte deetplek zijn. De gevangenis was een oud schoolgebouw waarin cellen gemetseld waren en diverse martelwerktuigen nog te bezichtigen waren. Verder een hoop foto's en schedels, de meest gelukkige met een kogelgat (dan was het snel gebeurd), de minder gelukkige met zichtware scheuren in de schedel van langdurige martelingen. Verschrikkelijk wat er daar gebeurd is.

Verder wordt het beeld van Phnom Penh bepaald door bedelaars die 1 om meerdere ledematen missen door landmijnaccefietjes (ze doen daar nu in NL een actie voor?? Heel goed, wij proberen de meeste van die bedelaars wel wat geld te geven, voor hun is er nauwelijks alternatief) en kinderen die boeken en kaarten dealen. Voor de blinden is er wel big business: massage: sterker nog: sinds de Lonely Planet beweert dat je alleen de blinden nog maar kan vertouwen voor een echte massage, de rest zou 'ondeugend' zijn, verdenken we de mensen ervan moedwillig blind te worden of blind te spelen, gezien het grote aantal blinde massagesalons. Zo zie je maar wat een boekje kan doen met de economie.
Verder stond de dag in het teken van het checken van de mail in de hoop van bericht van de Parisenne en die werd ingevuld met een mail dat ze te laat was geweest en de volgende dag misschien wel meewilde naar de Killing Fields.

Gegeten met de eerder genoemde Britse dames, die nu ook in Phnom Penh waren, gedronken en ons gefeteerd op een film op onze luxe kamer met TV.

De dag erop na het ontbijt lang gewacht op eerder genoemde Franse wicht, waarvan de komst wederom uitbleef. En dus: tuktuk gecharterd naar de Killing Fields: het afwerkterrein waar het martelen van de S21 gevanbgenis (als dat al niet dodelijk was) werd afgemaakt: een veld met een hele serie massagraven, een tempel met stapels, stapels schedels, wederom de gelukkigen met een kogelgat, bij de anderen was er op kogels bespaard (je wil er niet over nadenken) en een paar borjes die een en ander verhaalden over dit afgrijzelijke veld: een boom waaraan een speaker hing die muziek speelde om het gejammer van de stervenden te overspelen en een boom waartegen kinderen werden doodgeslagen... Heftig in ieder geval.

De middag doorgebracht op een markt met erg veel meuk die we niet nodig hadden en de avond uit wezen eten in de buurt van ons hotel. Op tijd gaan pitten aangezien we de dag erop om 6:00 opmoesten voor onze trip naar het strand van Siounoukville....