Hip Hollywood

Na dolgedraaid te zijn in Six Flags was het tijd te kijken waar de sterren wonen. Hollywood dus wederom. En Hollywood bood ons meteen een kansje in de buurt van een enkele ster te komen. Waar toeristen zijn, is commercie en dus was er wel een busje dat ons over Mulholland Drive, door Beverly Hills en Bell Air wilde rijden om te wijzen waar Leo, Julia, Jack N., Walt en Barbara S. woonden met alle leuke wetenswaardigheden eromheen. Uiteraard nog nooit zoveel Ferrari's, Lamborghini's en Rolce Royce's gezien en dan waren de meeste nog verdekt opgesteld ook, om aan onze blik te onttrekken. Verder de sterren in Hollywood Boulevard zelf vluchtig bekeken, al is de boulevard zelf weinig bijzonder, voornamelijk veel shops en een enkel museum over sterren. De dag erop de zee opgezocht. Het was een zachte dag en Long Beach riep warme herinneringen aan Koh Phi Phi op. Dit Long Beach was behoorlijk anders, een keurig verzorgd Amerikaans haventje, wel lekker om eventjes doorheen te slenteren, maar niet het strand dat we er ons van hadden voorgesteld. Niet getreurd, terug naar Hollywood gegaan waar het avondprogramma het hoogtepunt van de dag zou zijn: een officiele Hollywoodpremiere. De dag ervoor waren we benaderd door een meiske dat gratis kaartjes weggaf voor de Red Carpet premiere van "Catch and Release" en uiteraard lieten we ons dat geen twee keer zeggen. De achterliggende reden is dat ze in Hollywood zo vaak premieres hebben voor films, waar een feestje van gemaakt worden, dat er klapvee nodig is om de zaal te vullen. De procedure: je deelt gratis kaartjes uit en laat vervolgens net zoveel mensen binnen, zodat de zaal vol zit. De praktijk: een kwartiertje in de rij gestaan om onze echte kaartjes te krijgen en daarna werden we zijdelings langs de rode loper uit zicht van de camera's (die wel degelijk op allerlei glimmende mensen gericht waren, die vast heel belangrijk waren geweest voor de film) de zaal ingeleid, zoet gehouden met cola en popcorn, totdat de sterren ook plaats hadden genomen (overigens kon ik niet zien waar) en de pret kon beginnen. Nu ben ik gauw tevreden met films en dit was een prima Hollywoodproductie en de offiele wereldpremiere, dus mij hoor je niet klagen, het was een behoorlijk leuke ervaring, al heb ik weinig van de hoofdrolspelers gezien.
Al met al wel een bijzonder geslaagde avond, al waren de nette kleren (ik had Melle in mijn nette broek gehesen voor de gelegenheid) niet nodig geweest (al hadden ze daar wel om gevraagd).
De dag erop was onze laaste dag in LA en dus een hoop geregel: spullen overhevelen naar een hotel nabij LAX en een hoop ronddwalen met de wagen om dit hotel te vinden, de wagen terugrijden (en verdwalen, een beetje) in Beverly Hills. Melle was wel klaar voor de dag (hoewel zijn jetlag over was, zag hij op tegen weer een lange vlucht naar NY en daarna naar Boston) en dus zijn we op tijd teruggekeerd naar ons nieuwe motel. De ochtend erop om 5 uur opgestaan om op tijd te zijn voor Melle's vlucht. Ik vertrok een uur na Melle en zonder al te veel problemen in NY aangekomen. Daar de volgende kist, nu wel samen, naar Boston gepakt. De eerste indruk van Boston was goed, volgens Melle, op mij maakte het een vertrouwde indruk, veilig, rustig en ik kende de weg een beetje. Ons hostel bleek relatief makkelijk te vinden, na wat vragen kwamen we daar in de loop van de avond aan. En daarmee eindigde ons California avontuur en begon de East Coast Experience.