Cool California

Na 2 dagen kermis was het tijd de Dood van dichtbij te gaan inspecteren! Zonder al te veel moeite bracht onze Bloedrode Focus ons de diepte van de Vallei des Doods in (tot een meter of 10 onder zeeniveau. Hier bleken alle banden met het rijk der levenden inderdaad verbroken te zijn. De eigenaars van ons motel waren reeds in 1953 overleden, de meeste gasten ware nook 10 jaar of langer dood. Verder bleek ook het mobiele netwerk er afwezig te zijn, waardoor wij ook voor de buitenwereld dood leken. De dood brengt rust (ongetwijfeld), maar met name de landschappen zijn geweldig, letterlijk adembenemend. Fantastisch, magnifiek, niet onder woorden te brengen. De foto’s krijgen jullie zeker nog te zien (al begin ik wat dat betreft denk ik wel wat aan geloofwaardigheid in te boeten). Wijdse uitzichten, een vlakte die niet met een camara vast te leggen valt, bergen, kale, dode heuvels… Hier merk je ineens hoe hier de landschappen enorm snel kunnen afwisselen. Na de nacht overleefd te hebben, de Focus voortvarend de vallei uitgekard, waarbij bij volledig daglicht de landschappen wederom zachtjes uitgedrukt indrukwekkend waren. Voorbij de heuvels kwamen we al gauw weer in het leven der modernen terecht en bleek de mobiele telefonie weer te heersen en kon de ongeustheid her en der weer gekalmeerd worden. De lunch genoten in een typisch dorpsdinertje, rode bankjes, serveerster dat droomt om naar Europa te gaan, vette hap, veel vriendelijkheid, dat zeker wel! En verder doorgestoten door California, op naar Bakersfield. Bakersfield, overigens, daarover valt bijzonder weinig te melden, een rustig, relatief klein plattelandsstadje waar we de nacht doorgebracht hebben in een motelletje aan de buitenkant van het dorp. De lokale mall was groot, maar deed natuurlijk zwaar onder voor die in Las Vegas, de mensen waren er wat aan de dikke kant (let op de ietswat sarcastische eufemistische formulering van deze zin), de pizza vet (1+1=?). Aldus, de dag erop doorgestoomd naar iets ten noorden van Los Angeles, nabij het pretpark Sixflags, waar we de zaterdag zouden doorbrengen. En wederom een bijzonder fraaie rit. Zodra je buiten de steden bent, zijn de landschappen fantastisch daar en het nodigt ook zeker uit tot een nadere verkenning (een volgende keer). Nabij LA was Six Flags makkelijk te vinden, ons gekozen motel bleek een flink stuk terug te liggen, maar uiteindelijk het toch gevonden en aldaar ons metaal voorbereid op een dag rauschen over achtbanen.
En aldus geschiedde: een dag vol achtbaanritjes: de snelste, hoogste, oudste (soms moet je risico’s nemen in het leven), al dat soort typisch Amerikaanse predikaten hingen er aan de diverse roller coasters. De enige domper was een wild waterbaan, die bleek dusdanig wild te zijn, dat we er en volledig nat pak aan overhielden. En voor de scherpe meelezer: het was nog steeds fuckin’ koud: men had het al lang niet zo koud gehad, dat pakten we toch weer even mooi mee! Gelukkig hadden we droge kleren mee en hebben we ons in onze Focus snel verkleed om nog een enkel 8-baantje mee te pikken.
Zo een dag doorgebracht en nauwelijks misselijk LA ingereden, terug naar Hollywood, terug naar ons vertrouwde hotel waar we de VS waren binnengekomen.