Leve Los Angeles

Nou, eindelijk dan maar de geruchten de wereld uithelpen: ja ik leef nog! En ik ben veilig in LA geraakt (alweer een tijdje terug) en dus niet terechtgekomen in de roerige tijden op Fiji. Ahoewel, ben er toch wel 4 uur geweest en ik geloof niet dat de toeristenindustrie ook maar enigszins te lijden heeft onder de militaire coupe daar, mensen gaan gewoon nog genieten daar van de tropische temperaturen! Verder erg weinig meegekregen van het land daar, al lijkt het me de moeite het nog eens op te zoeken! Vanuit Nadi door met de kist naar LA en een dag eerder dan vertrek aangeland in de stad van de Engelen, tegen het middaguur. KOUD!!! Graadje of 10, verdomme, dat is niet zoals ik me California had voorgesteld. Maar dus, fleeceje uit de tas, backpackje op en het metronet gaan verkennen op weg naar Heilig Hollywood. Melle zou een aantal uur later aankomen en hij zou een enorme tas kleren voor me meenemen, en dus diende ik mijn zooi vast in ons hotelletje te Hollywood te dumpen. Dus een uurtje metro-en later aangeland op Hollywood Boulevard en mijn jetlag gaan uitslapen voor een uurtje. Daarna hetzelfde traject terug en Melle opgepikt van zijn vlucht. Melle had weinig fut voor de metro en dus per taxi naar het hotel gekard, dat trouwens in Little Thai lag. En dus: Thais gegeten en Melle laten crashen. Deze was de dag erop om 4 uur alweer klaarwakker, mijn jetlag liep de andere kant op, maar tegen 9en was ik aanspreekbaar en zijn we naar de Universal Studios gegaan, een waar filmpretpark. Hoogtepunt was een ritje langs oude en nieuwere filmsets waar van alles en nog wat gebeurde, metrostations met aardbevingen, King Kong die ons verraste en de Desperate housewifes, die allemaal niet thuis bleken (altijd pech!). Verder een hoop achtbaanachtige attracties en veul vreettentjes. Goed voor een hele dag pret in ieder geval! Onze luch was voldoende als avondeten en de namiddg besteed aan het zoeken van een huurwagen of de rest van de Golden State te gaan bekijken. Melle stortte aan het einde van de dag wel wat in en dus tijdig naar het hotel teruggekeerd.
De dag erop: de 15de reeds, bij de Budget een Economy wagentje gehaald, wat in Amerika dus een Ford Focus betekent. Tot Melle's frustratie doen ze aan leeftijdsdiscriminatie en mocht hij niet rijden en dus diende ik onze nieuw verworven gadget de 8 baans lanen van LA uit te navigeren op naar: LAS VEGAS! Na slechts 3 keer fout rijden en een rit van 6 uur bleek Las Vegas alles te zijn wat je ervan verwacht: over de Strip gereden op naar ons hotel (de Stratosphere) en de ene na de andere kermis gepaseerd: Parijs, New York, Rome 2000 jaar geleden, het Circus en zo nog wat casino's. De verwachtingen dus hoog gespannen. Een uurtje in de rij staan later kregen we een prima kamer in het Stratosphere hotel, dat het laatste grote casino op de Strip is. De attractie van de stratosphere is dat het de hoogte uitkijkpost van de VS is, dus een flinke toren! Maar dan die casino's van binnen: wat een deprimerende bende: niets van die Robert de Niro's die aan fraaie tafels de spelletjes staan te controleren, maar apatische ouderen die achter rinkelende en toeterende machines staan in de hoop wat pennies uit zo'n masjien te halen. En dan lijken al die casino's op elkaar. Van binnen is de New York New York nauwelijks te onderscheiden van het Circus of the Ceasar's. Niets romantiek, wel een hoop achtbanen (anders doe je als casino niet mee). Twee dagen (zo lang zijn we er geweest) was meer dan voldoende om door deze gekkigheid te lopen. Wel iets wat je eens gezien wilt hebben, al hebben we geen cent vergokt, te onaantrekkelijk. Eten en drinken is er relatief goedkoop, net als overnachten, maar naast casino's en Celine Dion (voor de ouderen onder ons) is er weinig te beleven.