Langer in Luang Prabang

Waar waren we gebleven, het is alweer een tijdje geleden dat ik jullie gefeteerd heb op een blog. Ik geloof dat we net ons bootavontuur overleefd hadden en aan het loungen geslagen waren in Noord Laos. Nou inderdaad, dat loungen had ik ook wel wat nodig, want de profylactische malariameuk Malarone mogen ze voor mij wel Mal-a-Tete noemen. Nadat ik mijn vorige blog klaar had, kon ik naar huis kruipen (Twentse overdrijving) van de koppijn, sperk spul, die Malarone. Met het dagelijks moedwillig vergiftigen van je systeem in de hoop parasieten weg te pesten, komt er bij ons pillen slikkende mannen een bewondering coor een groot deel van de vrouwen, zij die elke dag een pil naar binnen steken. Godallemachtig, wat is het makkelijk om dat te vergeten: 2 volwassen mannen, een bliepend telefoonalarm om 17:30 en dan nog bijna elke dag bija die pokkepil vergeten.

Anyway: Luang Prabang: een fraaie stad, modain op een Aziatische manier (dan weet je dus nog eigenlijk nix als geinteresseerde meelezer). Ik bedoel: fraaie huizen, zeg maar van echte stenen, georganiseerde markt (echt de mooiste van ZO Azie die ik tot nu toe gezien heb) en geasfalteerde of besteende wegen. Aangezien dit Unesco gebied is, is het denk ik niet een doorsnede van Laos, maar wel de doorsnede die Helmer en ik genoten hebben.

In Luang Prabang verbleven we in totaal 3 hele dagen, we waren er dus donderdag aangekomen en zijn gebleven tot maandagochtend. Wat er zoal te doen was? Niet bijzonder veel, wel lekker uitrusten na onze enorme inspanningen (???!!!??) van daarvoor. Een dagmarktje van locals, even uitrusten en lunchen met Laoinees eten (lijkt toch best wel op Thais voer, desalniettemin bijzonder smakelijk), een heuveltje opklauteren (De Poesshi Hill, en om een of andere reden zit eromheen dus het Poesshi Hotel, de Phoessie massage en enkele Phoessi shops, het zal wel weer met testosteron doorspekte zieke geest zijn, maar ik zou de gelegenheden rondom die zandhoop toch anders genoemd hebben), tempeltje bekijken, grotje in, naar beneden klauteren, weer uitrusten, Ibuprofin erin n(die vergeet ik om een of andere reden minder makkelijk), slenteren, avondeten, en op terrasje van hippe bar cocktailtje of colaatje (afhankelijk van het aantal grammen Ibuprofin in het systeem doen, terwijl we ons verbazen over de metamorfose die backpackvrouwen van day to night kunnen maken (Wageningen -> Amsterdam, voor de insiders). Twee dagen gingen zo voort, toen was het duidelijk tijd voor een activiteit. En wat is er leuker dan een waterval, die hadden we nog niet gezien. Uiteraard in eerste instantie het plan opgedaan het ZELF te doen: fietsje huren, stukkie trappen, ooohen en aaahen bij het gekletter en lekker afspoelen in de lagune beneden. Echter, de zeer meedenken locals raadden ons ten zeerste aan met de Tuk-Tuk te gaan en op een of andere manier had iedereen wel een friedn met of een Tuk-tuk om ons daarheen te brengen, de geschatte fietstijd (zelfs voor jonge goden zoals wij) werd geschat op 1 1/2 tot 4 uur single way. Ondanks dat dat Helmers hart sneller deed kloppen, werd ik wat nerveus van de bijkomende belofte dat de weg groetendeels onverhard zou zijn. En dus toch maar in de tuk-tuk-tru(c)k gestapt. En wat waren we blij: de weg naar het watervalgebeuren was lang en leeg en onverhard en stoffig en heuvelachtig en saai.... Een enkele optimistische fietser kwamen we tegen en vanaf halverwege zagen die er bepaald niet meer optimistisch uit, doorgestoft, ontmoedigd, verslagen. Niet mijn schoolidee van vakantie en dus blij dat we in de opgevoerde brommer met bankje op wielen zaten. Na een uur reutelen over een weg vol gaten, stof en stenen arriveerden we ineens weer in een klein bewoond gebiedje, een paar huisjes en 5 x zoveel kraampjes en rijen tuk-tuks: we moesten wel in de buurt van het waterfestijn gekomen zijn.De waterval was boven verwachting (ja ik heb foto's, nee nog geen kabeltje), enorm hoog met een hoop water en langszij een paadje waarlangs je helemaal langs de top kon klauteren. Dus toch nog onze sportieve activiteit gehad: op en neer en dat moest gevierd worden met een verdiende duik in de meertjes onderaan de waterval. 2 x een minuutje of 10 zwemmen en de meest inspannende activiteit van de dag kon voor mij beginnen: weer warm worden, brrrrrr, wat was dat water koud. Noodle soepje erin, tuktuk-je terug naar Luang Prabang en de dag werd verwisseld voor de avond. De terugreis was schitterend: achteruit de tuktuk vormde zich een bijna balletachtig beeld van het leven dat zich hervatte achter het karretje: het kanb de kou in combinatie met de Malarone geweest zijn, maar voor mij was het een uitermate fraai filmisch beeld. Als je vooruit een auto kijkt zie je hoe jij invloed uitoefent op de wereld: honden schieten aan de kant, kinderen schieten opzij, brommers wijken uit, dat soort dingen. Als je achterom kijkt hervat het leven zich zoals het was alsof je er nooit gereden hebt. Brommertjes schieten over de weg, kinderen steken over, een boer loopt langs met zijn runderen, een heel fraai beeld.

De laatste avond een aardig lampje gescoord op de nachtmarkt en de verkoopster gelukkig gemaakt met haar eerste deal van de avond: good luck price: om de rest van haar meuk te zegenen mept ze daarna de luttele dollars tegen al haar koopwaar in de hoop dat het net zo gezegend is als het lampje dat ik gekocht had.

De morgen erop waren we klaar met Luang Prabang en namen we een Lao Airlines kist (straalmotors?? Nog nooit van gehoord!!) (hoe wanhopig kan je zijn) richting Siem Reap, Cambodja.